استخراج و شناسايي دماي سطحي زمين و تبيين ارتباط آن با كاربري اراضي شهري (نمونه موردي: مناطق 1 و 21 شهر تهران)

امروزه شهرها به واسطه رشد جمعيت، گسترش صنايع، مصرف انرژي فسيلي در نتيجه توليد گازهاي گلخانه‌اي، آلودگي هوا و در نهايت تغيير اقليم به شدت آسيب پذير مي‌باشند. با گسترش شهرها سطوح طبيعي زيادي به زير ساخت و ساز مي‌روند، مصالح مصنوع بيشتري استفاده مي‌شود تراكم جمعيتي و ساختماني بيشتر توليد حرارتهاي ناشي از فعاليت‌هاي انساني را تشديد مي‌كند. همه اين موارد در كنار نوع استفاده‌اي كه از زمين در سطح شهر مي‌شود كه بيانگر خصوصيات خاصي از قبيل توان تشعشعي، ظرفيت گرمايي، آلبدو و... مي‌باشد و دماي سطحي متفاوتي را نسبت به ساير نقاط نشان مي‌دهد. تكنولوژي فضايي به طور موفقيت آميزي در تعيين دماي سطح و توازن انرژي شهري به كار گرفته شده است. در اين پژوهش دماي سطحي مناطق 1 و 21 شهر تهران با استفاده از تصاوير ماهواره‌اي لندست 7 شناسايي و با انطباق آن با نقشه كاربري اراضي زمين اين مناطق دماي سطحي آن برآورد شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه ارتباط نزديكي بين كاربري زمين و دماي سطحي وجود دارد چنانچه در اين دو منطقه با توجه به نوع نقش و فعاليت هر منطقه دماي سطحي متفاوتي شناسايي شده است. منطقه 21 با كاركرد صنعتي و كارگاهي، زمين‌هاي باير، عدم پوشش گياهي، عدم وجود آبراهه‌ها و استفاده بيش از حد مصالح مصنوع و صنعتي و همچنين توليد حرارت‌هاي ناشي از فعاليتهاي انساني ميانگين دماي سطحي 5 درجه سانتيگراد بيشتر از منطقه 1 را نشان مي‌دهد.