افزايش حضورپذيري در فضاهاي شهري با رويكرد همساختي رفتار و محيط كالبدي (نمونه موردي: ميدان انقلاب شهر اصفهان)

نياز مردم به مكان‌هايي براي تعاملات اجتماعي و رفع نيازهاي رواني يكي از ملزومات زندگي شهري مي‌باشد. با درك چگونگي ارتباط محيط و الگوهاي رفتاري (همساختي) مي‌توان معماران و طراحان شهري را در جهت طراحي فضاهاي مناسب ياري نمود. بدين‌منظور ميدان انقلاب اصفهان به‌عنوان گره متصل‌كننده دو عنصر تاريخي سي‌وسه‌پل و محور چهارباغ در حاشيه زاينده‌رود، به عنوان نمونه موردي انتخاب شده است. روش تحقيق در اين پژوهش، استفاده از روش‌هاي كمي و كيفي به صورت توأمان مي‌باشد. در بررسي محدوده موردنظر از تكنيك‌هاي مشاهده ميداني، عكاسي، و پرسشنامه براي شناخت محدوده و از روش دلفي و نرم‌افزار SPSS براي تحليل و ارزيابي معيارها و شاخص‌ها استفاده شده است. نتايج نشان مي‌دهد كه چهار عامل (تعاملات اجتماعي، سيماي محيط (تصوير ذهني)، تسهيلات و تجهيزات محيطي و كاركرد فضا) در شكل‌گيري قرارگاه‌هاي رفتاري مؤثرند. بر اساس تحليل‌هاي انجام شده شاخص‌هاي تنوع فعاليتي و فعاليت‌هاي جاذب، سهولت دسترسي به فضا، امكان نشستن و گفتگو، تنوع بهره‌برداران و دلبازي به ترتيب با امتياز 0.0909، 0.0866، 0.0823، 0.0799 و 0.0736 بيشترين ميزان تأثير بر همساختي رفتار و محيط كالبدي دارند.