اثربخشي برنامه‌ آموزش مداوم پرستاري در ايران: يك‌ مرور‌ روايتي

مقدمه: آموزش مداوم يك جزء ضروري براي حرفه اي شدن پرستاري است. همچين پرستاران به منظور بهبود كيفت مراقبت هاي پرستاري به ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‌ﻫﺎي آﻣﻮزش مداوم  نياز دارند. اما براي بهبود نحوه انجام و اثر بخش بودن آن تلاش هاي فراواني مورد نياز است.  از اين رو مطالعه حاضر با هدف ارزيابي اثربخشي برنامه آموزش مداوم پرستاري در ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ شد. روش‌كار: مطالعه در سال 1400 به صورت مروري روايتي انجام شد. مطالب از جستجوي منابع كتابخانه اي، اينترنتي و جستجوي مقالات در پايگاه‌هاي اطلاعاتي SID، Irandoc، Iranmedex، Magiran و Medlib از سال 1399-1384 با استفاده از جستجوي كليد واژه‌هاي آموزش مداوم، آموزش ضمن خدمت، و بازآموزي استخراج شد. در مجموع 62 مقاله مرتبط با هدف كه در ايران كار شده بودند، پيدا شد. پس از بررسي عناوين مقالات و چكيده و ارزيابي كيفيت مقالات با استفاده از چك ليست استروب 14 مقاله براي تدوين اين مقاله مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: از 62 مقاله مرتبط با هدف 14 مقاله وارد مطالعه شد. در طي برسي انجام شده از ديدگاه پرستاران جهت ارتقاء اثربخشي برنامه آموزش مداوم در پرستاري در چهار حيطه كلي دانش، مهارت و عملكرد، نياز سنجي، رضايتمندي و اجرا  نتايج حاصل شد. نتيجه‌گيري: نتايج حاكي از آن بود كه براي اثربخشي بهتر، لزوم ايجاد تغييرات در چهار حوزه دانش، مهارت و عملكرد، نياز سنجي، رضايتمندي و اجرا ضروري به نظر مي رسد. برنامه آموزش مداوم پرستاري بايد براساس نياز سنجي باشد و از روش هاي تعاملي جهت بهره وري استفاده شود. همينطور براي ايجاد رضايت مندي در پرسنل پرستاري، رﻋﺎﻳﺖ اﺻﻮل آﻣﻮزش ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي و اﺟﺮاي اﻳﻦ آﻣﻮزش ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺿﻤن ارﺗﻘﺎ ﻛﻴﻔﻴﺖ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ، اﻣﻜﺎن دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﻏﺎﻳﻲ آﻣﻮزشﻫﺎ را نيز ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزد.