نقش عشق در روابط بين نظام خانواده و اخلاق اجتماعي در فلسفۀ عملي ملاصدرا

از ساحت‌هاي مغفول حكمت صدرا عشق مجازي نفساني و نسبت آن با شاكلۀ دروني خانواده است. خانواده و استحكام آن ركن اصلي اخلاق اجتماعي است و مشكلاتش نتايج مخربي در عرصه‌هاي مختلف جامعه مي‌گذارد. تحليل‌هاي ملاصدرا در مورد ويژگي‌ها و لوازم عشق مجازي نگاه ما را به جايگاه رفيع عشق در ساختار خانواده و نقش آن در اخلاق اجتماعي معطوف مي‌سازد. پيامدهاي اين عشق با تحول در بينش و نگرش همسران و تحت‌الشعاع قرار دادن مؤلفه‌هايي چون محبت، تعهد و صبر، آن‌ها را در حيطۀ رفتاري، اخلاقي و معنوي به سمت تعالي پيش مي‌برد. به موازات آن، خشونت و شهوت‌پرستي و خيانت از ميان مي‌رود و نظام تعليم‌وتربيت فرزندان ارتقا مي‌يابد كه در نهايت سامان‌يافتن نظام خانواده به پرورش نسلي فرهيخته مي‌انجامد و كاميابي دنيوي و اخروي را در پي دارد و بي‌ترديد جامعه نيز از مطلوبيت آن بهره‌مند خواهد شد. در اين پژوهش به تبيين چگونگي اين تحولات در سايۀ عشق مجازي نفساني مي‌پردازيم.