نقش تعديل‌گري ادراك تأييد اجتماعي در رابطه بين قصد آسيب جنسي با آسيب جنسي نسبت به زنان در محيط كار

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش تعديل‌گري ادراك تأييد اجتماعي دررابطه بين قصد آسيب جنسي با آسيب جنسي نسبت به زنان در محيط كار بود. جامعه آماري پژوهش را مردان شاغل سازمان‌هاي بانكي، بورس و بيمه در شهر تهران تشكيل داده‌اند. نمونه پژوهش 273 نفر بود كه از جامعه مذكور به شيوه در دسترس انتخاب شدند. پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، توصيفي از نوع همبستگي است. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه آسيب جنسي زنان فيتزجرالد، گلفاند و دراسگو (1995)، پرسشنامه قصد آسيب جنسي حسيني، مهداد و صفاري‌نيا (1400) و پرسشنامه ادراك تأييد اجتماعي (1400) بود. داده‌ها از طريق روش‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و الگوسازي معادلات ساختاري تحليل شد. يافته‌ها نشان داد كه بين قصد آسيب جنسي با آسيب جنسي زنان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (0.05≥p). هم‌چنين، نتايج نشان داد كه ادراك تأييد اجتماعي، رابطه بين قصد آسيب جنسي با آسيب جنسي را تعديل مي‌كند. به‌عبارتي در مردان شاغل با ادراك تأييد اجتماعي پايين، قصد آسيب جنسي به آسيب جنسي زنان منجر نمي‌شود اما در مردان شاغل با ادراك تأييد اجتماعي بالا، قصد آسيب جنسي منجر به آسيب جنسي زنان مي‌شود. بنابراين، براي پيشگيري از وقوع آسيب جنسي زنان در محيط كار، نياز به همكاري اعضاي سازمان در شناخت آسيب جنسي، عدم مدارا با وقوع آن و هم‌چنين اقدامات مداخله‌اي سازماني در جهت مقابله با تبديل قصد به رفتار است.