آسيب‌شناسي الگوي حكمراني آموزش عمومي در ايران

هدف پژوهش حاضر آسيب شناسي الگوي حكمراني آموزش عمومي در ايران است. آموزش و پرورش يكي از زيرساخت هاي اصلي هر جامعه اي جهت رشد، توسعه و پيشرفت شهروندان محسوب مي شود. اين پژوهش به صورت تركيبي اجرا شده است. در مرحله كيفي از راهبرد تحليل مضمون در نرم افزار اطلس تي آي و روش نمونه گيري نظري استفاده شده است. در مرحله كمي، راهبرد پيمايش و همبستگي در پيش گرفته شد و با استفاده از نمونه گيري تصادفي، 384 نفر به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. براي اجراي مدل، از روش تحليل عامل تائيدي در نرم افزار ليزرل استفاده شد. ابتدا بر اساس تحليل مضمون با مصاحبه با صاحب نظران و خبرگان آموزش و پرورش به شناسايي آسيب هاي موجود در حكمراني آموزش عمومي پرداخته شده است. 4 مضمون فراگير و 11 مضمون سازنده و 46 مضمون پايه شناسايي شدند. مضامين فراگير در آسيب شناسي حكمراني آموزش عمومي عبارتاند از: عدم پاسخگويي، مشكلات زيرساختي، عدم مشاركت و عدم انعطاف پذيري. در ادامه برازش شبكه مضامين شناسايي شده، از تحليل عامل تائيدي استفاده شد. نتايج بيانگر تائيد تمامي عوامل شناسايي شده است. درنتيجه كلي مي توان گفت كه با بهبود مؤلفه هاي عدم پاسخگويي، مشكلات زيرساختي، عدم مشاركت و عدم انعطاف پذيري، مي توان زمينه سازي حكمراني خوب در آموزش عمومي در ايران را فراهم نمود. به نظر مي آيد انجام اين پژوهش منجر به ارائه مدلي جامع درباره حاكميت خوب آموزشي مي گردد كه متناسب با شرايط اجتماعي، فرهنگي، سياسي و اقتصادي كشور باشد.