بازخواني تفسير هايدگر از تفكر شاعرانۀ هولدرلين در پرتو روي‌آورندگي به غير

مقالۀ حاضر تأملات هايدگر را دربارۀ تفكر شاعرانۀ هولدرلين از منظر مسئلۀ اساسي روي‌آورندگي به غير در نظر مي‌آورد. پس از خارج‌شدن فلسفه‌هاي غربي از اطلاق اوليه‌شان، اين مسئله پيش روي متفكران غربي قرار گرفت كه اگر ديگر امكان دفاع از اطلاق فلسفه و تمدن غربي ميسر نيست، چگونه مي‌توان به ديگري و غير نظر كرد؟ متفكران غربي، از جمله هايدگر، پرسش مذكور را چنان جدي مطرح كردند كه از پي طرح آن، در جست‌وجوي راه‌هاي تازه‌اي در تفكر به قصد پي‌جويي سرآغازهاي اصيل‌تر برآمدند. در اين مقاله كوشش‌هاي هايدگر در پيمودن اين راه را با نظر به آنچه خود او «تفكر شاعرانۀ هولدرلين» ناميده است، دنبال مي‌كنيم. بدون ترديد، از نظر هايدگر شعر برخلاف تصور انديشۀ متافيزيكي كه آن‌ را در مرتبه‌اي فروتر از مفهوم‌پردازي فلسفي قرار مي‌دهد، جايگاه اصيلي است كه در آن امكان آشكارگي اصيل عالم فراهم مي‌شود. هايدگر در اين آشكارگي اصيل، امكان فراروي از ضابطۀ غالب فرادهش غربي، يعني ضابطۀ سوژهابژه را دنبال مي‌كند. مادام كه غير (ديگري) به‌مثابۀ ابژه‌اي بي‌روح و خالي از هر نوع تمايز پيشاروي ما قرار گيرد، آنچه از مواجهه با ديگري برجا مي‌ماند، فقط شبحي رنگ‌پريده از دگربودگي است كه به‌سختي نشاني از حقيقتِ ديگري دارد؛ بنابراين، پرسش‌هاي راهنماي مقالۀ حاضر اين است كه چگونه مي‌توان در پرتو تفكر شاعرانۀ هولدرلين در جوار ديگري سكني گزيد؟ تفكر شاعرانه چه امكاناتي براي روي‌آورندگي اصيل به غير فراهم مي‌آورد؟