نظريات سه‌گانۀ اگوستينوس دربارۀ ميل و لذت بر اساس كتاب اعترافات

اگوستينوس معتقد است بيشتر لذات و اميال انسان (جز عشق به خدا) بد و شرهستند. او در سه مرحله علت اين شر بودن را توضيح مي‌دهد. در مرحله اول، غفلت و اشتباه معرفتي انسان را علت اين انحراف مي‌داند. در مرحله دوم تحت تاثير پولس رسول، گناه نخستين آدم و هبوط انسان به زمين را علت شر بودن اميال و لذات معرفي مي‌كند و در مرحله سوم نيز، طمع ذاتي انسان را كه حتي پيش از هبوط نيز در او وجود داشته، علت شر بودن لذات و اميال مي‌داند. به نظر مي‌رسد اگوستينوس اين سه مرحله را در طول هم بيان كرده است؛ به اين معني كه طمع ذاتي انسان (كه در وجود هر انساني از بدو آفرينشش نهفته است) باعث هبوط او به زمين شد و همين هبوط نيز باعث تكثر لذات شر و بد و سپس خطاي معرفتي در پيدا كردن ميل، جهت و لذت واقعي گرديد. در نتيجه، وجود نوعي طمع در ذات انسان كه به معني فراروي از حد خود است، علت اصلي و اوليه انحراف در لذت و ميل است و دو امر ديگر بعد از اين عامل و به سبب آن، پديدار مي‌شوند. در نتيجه به اين مسئله مي‌پردازيم كه از نظر اگوستينوس، در طبيعت انسان (حتي قبل از گناه اصلي) دو ميل وجود دارد: الف) ميل به سعادت و اطاعت از خدا  ب) طمع. اولي خوب و دوم شر است و اين دو نوعي ناهماهنگي در ذات انسان به وجود مي‌آورد.