تجربه زيسته تعاملي جوان تك فرزند: روايت پژوهي

در نيم‌قرن اخير تغييرات بنيادي در شكل و ويژگي هاي خانواده، انتقال خانواده گسترده به هسته اي و به‌تبع آن كاهش سطح زادوولد و افزايش تمايل به تك‌فرزندي اوري در ايران امري محسوس است. پژوهش حاضر با هدف كاوش و بررسي ابعاد فردي و بين فردي زندگي يك تك‌فرزند با توجه به روايت­هاي او از زندگي‌اش انجام شد. روش انجام اين پژوهش، كيفي از نوع روايت پژوهي است. ابزار گرداوري اطلاعات در اين پژوهش مصاحبه نيمه ساختاريافته بود. تحليل روايت بر اساس روش كدگذاري  استراوس و كوربين بود. نتايج نشان داد: دوسوگرايي در تعاملات خانوادگي (ارتباط محافظتي و وابستگي-تنهايي)، شاكله شخصيتي نامنسجم (ويژگي‌هاي اخلاقي و رفتاري مثبت و منفي) و تعاملات اجتماعي محدود (محدوديت ارتباطي با اقوام و بستگان؛ ضعف ارتباط با دوستان و همسالان). به‌طوركلي مي‌توان گفت كه نيمرخ رواني تك‌فرزندان و گستردگي يا محدوديت تعاملات اجتماعي آن‌ها، پديده‌اي چندوجهي و متأثر از عوامل متعدد است. درمجموع بستر و بافت روابط خانوادگي است كه شرايط تكوين ويژگي‌هاي گاه متناقض تك‌فرزندان را توجيه مي‌كند.