واكاوي علل عدم تزريق واكسن COVID-19 در جامعه ايراني: يك پژوهش پديدارشناسانه

اگرچه انجام واكسيناسيون يكي از راه‌هاي پايان پاندمي بيماري كوويد-19 قلمداد مي‌شود، با وجود اين بسياري از افرادي كه دسترسي به واكسن دارند از دريافت آن خودداري مي‌كنند. هدف پژوهش حاضر واكاوي دلايل افرادي بود كه علي رغم در دسترس بودن واكسن كوويد-19 از دريافت آن خودداري مي‌كردند. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي كاربردي و از لحاظ روش از نوع پژوهش كيفي پديدارشناسي توصيفي است و در سال 1400 انجام شد. جامعه پژوهش را كليه ايرانيان 18 تا 55 ساله ساكن ايران تشكيل دادند كه تا زمان شروع پژوهش هيچ نوع واكسني براي بيماري كوويد-19 دريافت نكرده بودند. از ميان آن ها 35 نفر به روش در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. لازم به ذكر است كه نمونه‌گيري تا زمان اشباع داده‌ها ادامه ‌يافت. ابزار اين پژوهش مصاحبه نيمه ساختار يافته و روش تحليل داده ها روش هفت مرحله اي كلايزي بود. يافته ها شامل 26 كد اوليه، 12 خوشه و سرانجام 6 مضمون اصلي بودند كه مضامين اصلي شامل «ابهام»، «ناكارايي»، «بي‌اعتمادي»، «تبليغات»، «ترس» و «بي‌نيازي» مي باشند. ممكن است بتوان نتيجه‌گيري كرد كه سياست‌گذاري بهداشتي حول اين مضامين در رسانه‌هاي جمعي و آموزش مداوم مردم با تكيه بر ابهام‌زدايي، اعتمادزايي و ايجاد اطمينان خاطر براي اجتناب كنندگان از تزريق واكسن، مي‌تواند منجر به كاهش فرار و اجتناب از دريافت واكسن و بهبود ايمني جمعي شود.