مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و معنادرماني بر مؤلفه‌هاي بهزيستي ذهني زنان متقاضي طلاق آسيب‌ديده از خيانت زناشويي

هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و معنادرماني بر مؤلفه‌هاي بهزيستي ذهني زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي متقاضي طلاق بود. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون، پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري دوماهه بود. از بين كليه زنان آسيب ديده از خيانت زناشويي متقاضي طلاق مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره خانواده شهر بابل از تيرماه تا آذرماه 1400 تعداد 48 نفر به روش نمونه گيري هدفمند (16 نفر گروه واقعيت درماني، 16 نفر گروه معنادرماني و 16 نفر گروه گواه) به صورت تصادفي جايگزين شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه بهزيستي ذهني (SWBQ) كي يز و ماگيارمو (2003) استفاده شد. در نهايت داده‌ها با استفاده از روش تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر چندمتغيري به كمك نرم‌افزار SPSSv22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج تحليل واريانس نشان داد بين گروه‌ها در پس‌آزمون و پيگيري هر سه مؤلفه بهزيستي هيجاني، بهزيستي روانشناختي و بهزيستي اجتماعي تفاوت معني‌داري وجود دارد (0/01 P). هر دو مداخله واقعيت‌درماني و معنادرماني در مؤلفه‌هاي بهزيستي ذهني اثربخش بودند اما بين دو مداخله در هيچكدام از مؤلفه‌ها تفاوت معني‌داري مشاهده نشد (0/05 P). بر اساس نتايج اين مطالعه مي‌توان گفت هر دو مداخله واقعيت‌درماني و معني‌درماني در ارتقاي مؤلفه‌هاي بهزيستي ذهني مؤثر هستند اما بين دو مداخله تفاوت معني‌داري مشاهده نشد.