اثربخشي آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر باورهاي غيرمنطقي و رابطه والد -فرزندي در والدين متقاضي طلاق سازش نايافته

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر باورهاي غيرمنطقي و رابطه والد-فرزندي در والدين متقاضي طلاق سازش نايافته انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون– پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه زوجين متقاضي طلاق مراجعه كننده به مراكز مشاوره سطح شهر مشهد در نيمه دوم سال 1400 بودند. نمونه پژوهشي شامل 40 نفر بود كه به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه 20 نفري آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها شامل مقياس رابطه والدكودك (CPRS، پيانتا، 1992) و پرسشنامه چهار عاملي باورهاي غيرمنطقي اهواز (4IBTA، عبادي و معتمدين، 1384) بود. براي گروه آزمايش هشت جلسه ي 90 دقيقه اي به صورت هفته اي يك جلسه آموزش شناخت درماني مبتني برذهن آگاهي ارائه شد. داده‌ها با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره با بهره‌گيري از نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 22 تجزيه ‌و تحليل شد. يافته‌ها نشان داد، آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كاهش باورهاي غيرمنطقي و بهبود رابطه والد-فرزندي در والدين متقاضي طلاق سازش نايافته تاثير داشت (0/01 P). براساس اين يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه آموزش شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر كاهش باورهاي غيرمنطقي و بهبود رابطه والد-فرزندي در والدين متقاضي طلاق سازش نايافته مؤثر است.