اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودمهارگري و بازداري هيجاني دانش‌آموزان پسر داراي رفتارهاي پرخطر

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودمهارگري و بازداري هيجاني دانش آموزان پسر داراي رفتارهاي پرخطر بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون– پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر اردبيل در سال تحصيلي 1401-1400 بودند كه به ‌روش نمونه‌گيري هدفمند تعداد 29 نفر از بين آنها انتخاب و در دو گروه آزمايش (14 نفر) و گواه (15 نفر) به‌صورت تصادفي جايگزين شدند. گروه آزمايش هشت جلسۀ 75 دقيقه‌اي به صورت هفته اي يك جلسه درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد (هيز و استروساهي، 2010) دريافت كردند. ابزار جمع‌آوري داده‌ها مقياس خطرپذيري نوجوانان ايراني (IARS، سليماني نسب و همكاران، 1397)، مقياس خودمهارگري (SCS، تاجني و همكاران، 2004) و پرسشنامه استاندارد مهار هيجاني (ECQ، راجرز و نجاريان، 1989) بود. داده‌ها با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره و نرم‌افزار SPSS 22 تجزيه ‌و تحليل شد. يافته‌ها نشان داد با كنترل پيش آزمون بين نمرات پس آزمون در دو گروه آزمايشي و گواه تفاوت معناداري در خودمهارگري و بازداري هيجاني وجود داشت(p 0/001). در نتيجه مي توان گفت كه درمان مبتني‌بر پذيرش و تعهد بر بهبود خودمهارگري و بازداري هيجاني در دانش آموزان داراي رفتارهاي پرخطر مؤثر است.