ارتباط ساختاري طرحواره‌هاي هيجاني و اجتناب تجربي با رفتارهاي خود آسيب‌رسان: نقش ميانجي‌گري اعتياد به تلفن هوشمند

هدف از پژوهش حاضر بررسي ارتباط ساختاري طرحواره‌هاي هيجاني و اجتناب تجربي با رفتارهاي خودآسيب‌رسان با نقش ميانجي اعتياد به تلفن هوشمند مي‌باشد. پژوهش از نوع همبستگي و تحلبل مسير و جامعه مورد بررسي كليه زنان و مردان بين ۱۳ تا ۳۰ سال ساكن شهر اهواز  و در مرداد تا مهرماه سال 1400بوده است كه از بين آنان نمونه‌اي با حجم 250 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب گرديد. ابزار پژوهش شامل سياهه رفتار خودآسيب رسان (SHI، سانسون و همكاران، 1998)، پرسشنامه اعتياد به تلفن همراه (سواري، 1392)، پرسشنامه اجتناب تجربي (AISS، آرنت، 1994) و پرسشنامه طرحواره‌هاي هيجاني (LESS، ليهي، 2002) بود. يافته‌هاي پژوهش نشان داد همه‌ ضرايب مسير مربوط به مدل نهايي و اثرات مستقيم و غيرمستقيم (به جز مسير طرحواره هاي هيجاني سازگار به رفتارهاي خودآسيب رسان) در سطح p 0/05 معني‌دار هستند و مدل از برازش مطلوبي برخودار بود. مي‌توان نتيجه گرفت طرحواره هيجاني و اجتناب تجربي از طريق اعتياد به تلفن همراه هوشمند باعث رفتارهاي خودآسيب رسان در افراد مي‌شود.