اثربخشي ايماگوتراپي بر فرايند مكالمه و ارتباط عميق زوجين شهر بندرعباس

اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي ايماگوتراپي بر فرايند مكالمه و ارتباط عميق زوجين شهر بندرعباس انجام گرديد. طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري كليه زوجين شهر بندرعباس بودند كه طي فراخواني به مركز مشاوره كلينيك نگاه نو در سال 1398 مراجعه كردند. 32 نفر (16 زوج)، به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند كه به صورت تصادفي به 2 گروه 16 نفري (گروه آزمايش و گواه) تقسيم شدند. از پرسشنامه الگوهاي ارتباطي (CPQ) (كريستنسن و سالاوي، 1984) و همچنين از پروتكل 8 جلسه اي (هر هفته يك جلسه و هر جلسه 60 دقيقه) ايماگوتراپي براي مداخله استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس چند متغيري تجزيه‌وتحليل شدند. نتايج نشان داد ايماگوتراپي نمرات ارتباط سازنده متقابل در گروه آزمايش در پس‌آزمون را افزايش داد و نمره متغيرهاي ارتباط كناره گيري/ توقع و ارتباط اجتنابي متقابل در پس آزمون را كاهش داد (p 0/001). ايماگوتراپي باعث افزايش استفاده زوجين از الگوي ارتباط سازنده متقابل و كاهش ميزان استفاده آن ها از الگوي ارتباط كناره گيري/ توقع و ارتباط اجتنابي متقابل شده است (p 0/001). به طور كلي رويكرد درماني ايماگوتراپي بر فرآيند مكالمه و زير مقياس هاي ارتباط عميق زوجين تأثير دارد.