ارزيابي مدل ساختاري گرايش به خيانت زناشويي بر اساس عدالت زناشويي با نقش واسطه‌اي بلوغ عاطفي

ﭘﮋوﻫﺶ حاضر با هدف ارزيابي مدل ساختاري گرايش به خيانت زناشويي بر اساس عدالت زناشويي با نقش واسطه‌اي بلوغ عاطفي انجام شد. جامعه آماري پژوهش شامل كليه زنان متاهل مراجعه كننده به مراكز مثبت زندگي بهزيستي شهرستان بهشهر در طول سه ماه آذر، دي و بهمن ماه سال 1400 بود كه از بين آن‌ها تعداد 385 نفر به روش نمونه‌گيري غيرتصادفي هدفمند اﻧﺘﺨﺎب شدند. همه افراد پرسشنامه‌هاي گرايش به خيانت زناشويي (PDIQ) دريگوتاس و همكاران (1999)، عدالت زناشويي (MJQ) هتفيلد و همكاران (2013) و بلوغ عاطفي (EMS) سينگ و بهار گاوا (1990) را تكميل كردند. براي تحليل داده‌ها از  مدل معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج نشان داد بين عدالت زناشويي و بلوغ عاطفي با گرايش به خيانت زناشويي رابطه منفي و معني‌داري وجود دارد (0/01 P). همچنين نتايج نشان داد بلوغ عاطفي (0/382) و عدالت زناشويي (0/423) اثر مستقيم و معني‌داري (0/01 P) بر گرايش به خيانت زناشويي دارند. همچنين عدالت زناشويي از طريق بلوغ عاطفي اثر غيرمستقيم (0/213) و معني‌داري بر گرايش به خيانت زناشويي داشت. بنابراين مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بوده و عدالت زناشويي به واسطه ي بلوغ عاطفي با خيانت زناشويي ارتباط دارد و مي توان از اين يافته ها در برنامه هاي آموزشي و مداخلات زوج درماني استفاده نمود.