نقش واسطه‌اي شفقت خود و بهشياري در رابطه بين استرس ادراك‌شده و سلامت رواني-جسماني

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه اي شفقت خود و بهشياري در رابطه بين استرس ادراك‌شده و سلامت رواني-جسماني بود. اين پژوهش از نظر هدف، بنيادين و از منظر روش، توصيفي- همبستگي است. جامعه آماري پژوهش كليه دانشجويان سال آخر مقطع كارشناسي 1398-99 دانشگاه تهران بود كه تعداد 249 نفر به‌صورت در دسترس انتخاب شدند و به مقياس هاي استرس ادراك‌شده (PSS، كوهن و همكاران، 1997)، اضطراب و افسردگي (CCAS، كستلو و كمري، 1967)، فهرست علائم بدني بارتون و همكاران (1989)، مقياس پنج وجهي بهشياري (FFMQ، بائر و همكاران، 2006) و مقياس شفقت خود نف (2003) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحليل مسير و نرم افزار Amos مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.نتايج نشان داد استرس ادراك‌شده به‌صورت منفي بهشياري و شفقت خود را پيش بيني مي كند و اين دو نيز به‌صورت منفي پيش بيني كننده علائم جسماني و افسردگي و اضطراب هستند (0/01 p). همچنين مدل هاي جداگانه نشان داد كه بهشياري و شفقت خود، در رابطه بين استرس و علائم جسماني و افسردگي و اضطراب نقش واسطه اي دارند (0/01 p). با اين حال هنگام ورود همزمان متغيرهاي بهشياري و شفقت خود بعنوان واسطه، مدل تحليل مسير نشان داد كه شفقت خود نقش واسطه اي خود را بر هر سه متغير علائم جسماني و افسردگي و اضطراب حفظ كرده، درحالي‌كه نقش واسطه اي بهشياري تنها بر اضطراب باقي ماند. مي توان نتيجه گرفت به منظور كاهش تاثير استرس ادراك شده بر سلامت رواني-جسماني دانشجويان مي توان بر تقويت شفقت خود متمركز شد.