نقش واسطه‌اي استرس در رابطه ميان مهارت حل مساله و فرسودگي تحصيلي

هدف اين پژوهش تعيين نقش واسطه اي استرس در ارتباط با مهارت حل مساله و فرسودگي تحصيلي بود. روش پژوهش حاضر بنيادي از نوع همبستگي بود. بدين منظور 330 نفر از دانشجويان دانشكده هاي علوم اجتماعي و رفتاري دانشگاه تهران در سال تحصيلي 1401-1400 با استفاده از نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه هاي فرسودگي تحصيلي(2002-ABQ)، پرسشنامه حل مسئله (1982-PSQ) و پرسشنامه استرس ادراك شده (SSP-1983) گردآوري شدند. جهت تحليل داده ها از همبستگي و مدل‌سازي معادلات ساختاري  انجام شد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه اثر مستقيم مهارت حل مساله بر استرس و فرسودگي تحصيلي در سطح (0/001 P) معني‌دار است. همچنين اثر مستقيم استرس بر فرسودگي تحصيلي معني‌دار است، كه نشان مي‌دهد با افزايش استرس ميزان فرسودگي تحصيلي نيز افزايش مي‌يابد. بنابراين مدل از برازش مطلوبي برخوردار است كه باتوجه به آن مي‌توان گفت كه مهارت حل مساله با ميانجي‌گيري استرس (كاهش استرس توسط مهارت حل مساله) مي‌تواند باعث كاهش فرسودگي تحصيلي شود. بر اين اساس مي توان گفت با افزايش استرس در دانشجويان مهارت حل مساله آنان كاهش و فرسودگي تحصيلي افزايش مي يابد.