نقش ميانجي طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در رابطه سبك‌هاي دلبستگي و مكانيزم‌هاي دفاعي با نشانه‌هاي اختلال استرس پس از سانحه در زنان متأهل سيل‌زده شهرستان آق‌قلا

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي طرحواره هاي ناسازگار اوليه در رابطه سبك هاي دلبستگي و مكانيزم هاي دفاعي با نشانه هاي اختلال استرس پس از سانحه در زنان متأهل سيل زده شهرستان آق قلا بود. روش پژوهش توصيفي – همبستگي بود. جامعه آماري شامل زنان متأهل سيل زده شهرستان آق قلا در سال 1398بود كه در مراكز بهداشت شهري و خانه هاي بهداشت روستايي، داراي پرونده سلامت بودند. تعداد 379 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل فهرست اختلال استرس پس از ضربه (PCL) ودرز و همكاران (1993)، پرسشنامه سبك هاي دفاعي (DSQ) اندروز و همكاران (1993)، پرسشنامه دلبستگي بزرگسالان (AAQ) هازان و شاور  (1987) و فرم كوتاه پرسشنامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ (YSQ SF) يانگ (1994). از تحليل معادلات ساختاري براي تحليل داده ها استفاده شد. نتايج نشان داد كه اثر مستقيم دلبستگي ايمن (0/02=P) و مكانيزم هاي دفاعي روان رنجو ر(0/006=P) و اثر غيرمستقيم دلبستگي اضطرابي و مكانيزم هاي دفاعي رشدنايافته با ميانجي گري طرحواره هاي ناسازگار اوليه بر نشانه هاي اختلال استرس پس از سانحه معنادار بود (0/01=P). اگرچه اثر معناداري براي دلبستگي اجتنابي و مكانيزم هاي دفاعي رشديافته مشاهده نشد، اما مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود. نتيجه پژوهش بيانگر نقش تبيين كننده طرحواره هاي ناساگار اوليه در نشانه هاي اختلال استرس پس از سانحه در زنان ساكن آق قلا  با توجه به دلبستگي و مكانيزم هاي دفاعي بود.