پيش بيني اضطراب جدايي كودكان دبستاني بر اساس ساختار شخصيت و روابط موضوعي مادران

هدف از انجام پژوهش حاضر پيش بيني اضطراب جدايي كودكان دبستاني بر اساس ساختار شخصيت و روابط موضوعي مادران بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه‌ي كودكان دبستاني مدارس منطقه 2 شهر تهران در سال 1399 بود كه از بين آنها 384 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي به كار گرفته شده شامل مقياس سنجش اضطراب جدايي (نسخه والد و كودك) هان و همكاران ( 2003)(SAS)، پرسشنامه پنج عاملي شخصيت نئو (1985) (NEO-FFI)و مقياس روابط موضوعي بل (1995) (BTRS) بودند. جهت تجزيه وتحليل از رگرسيون چندگانه به روش همزمان استفاده شد. نتيجه حاصل از تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه حدود 13 درصد واريانس اضطراب جدايي كودكان توسط عامل‌هاي متغير ساختار شخصيت (برونگرايي، گشودگي، موافق بودن و با وجدان بودن) و زيرمقياس هاي روابط موضوعي (بيگانگي، بي كفايتي اجتماعي و خود ميان بيني) پيش بيني مي شود (0/05 P). نتايج نشان داد كه برونگرايي، گشودگي، موافق بودن و با وجدان بودن رابطه منفي و معناداري با اضطراب جدايي دارند. بيگانگي، بي كفايتي اجتماعي و خود ميان بيني رابطه مثبت و معناداري با اضطراب جدايي دارند(0/05 P). نتيجه حاصل از تحليل واريانس نشان داد كه بين اضطراب جدايي كودكان دبستاني با سن مادران رابطه معناداري وجود ندارد (0/05 P). نتيجه گيري مي شود اضطراب جدايي كودكان براساس ساختار شخصيت و روابط موضوعي مادارن قابل پيش بيني است.