رابطه معلم-دانش‎آموز و درگيري تحصيلي نوجوانان: نقش واسطه‎اي احساس تعلق به مدرسه

درگيري تحصيلي يكي از سازه هاي چندوجهي و موثر بر عملكرد تحصيلي دانش آموزان است. پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش واسطه‎اي‎ احساس تعلق به مدرسه در ارتباط بين رابطه معلم-دانش‎آموز و درگيري تحصيلي انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر مشهد 1400-1401 تشكيل مي دادند كه 360 نفر (251دختر و 109پسر) از آنان با استفاده از روش نمونه‎گيري تصادفي خوشه‎اي چندمرحله‎اي به عنوان نمونه انتخاب شدند.. ابزار جمع‎آوري اطلاعات شامل پرسشنامه‎هاي درگيري تحصيلي ريو (2013) RAEQ، پرسشنامه رابطه معلم-دانش‎آموز مواري و زواك (2011)  IT-SR و پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه بري و همكاران (2004)SSCS بودند. داده‎هاي جمع آوري شده با استفادهروش مدل‎يابي معادلات ساختاري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه مدل پژوهش از نظر شاخص هاي معني‎داري و برازش مورد تاييد است و متغير رابطه معلم-دانش‎آموز به طور غير مستقيم از طريق احساس تعلق به مدرسه بر درگيري تحصيلي تاثير مي‎گذارد(P 0/05). اثر مستقيم رابطه معلم-دانش‎آموز بر درگيري تحصيلي معنادار نبود(0/05 P). بر اين اساس، احساس تعلق به مدرسه مي‎تواند نقش واسطه‎اي بين رابطه معلم-دانش‎آموز و درگيري تحصيلي داشته باشد.