اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر واكنش‌پذيري شناختي، افكار خودكشي و سلامت اجتماعي در اقدام كنندگان مجدد به خودكشي

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر واكنش پذيري شناختي، افكار خودكشي و سلامت اجتماعي در اقدام كنندگان مجدد به خودكشي بود. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از نظر طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه درمانجويان اقدام كننده مجدد به خودكشي در سال 1400 در شهرستان مهاباد در محدوده سني 20 تا 34 سال بودند كه از اين جامعه تعداد 40 نفر با روش نمونه­گيري هدفمند و منطبق با معيارهاي ورود و خروج انتخاب شده و در دو گروه آزمايش و گواه هر گروه 20 شركت كننده جايگرين شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسنامه سلامت اجتماعي (SHQ) (كييز، 2004)، مقياس افكار خودكشي (BSS) (بك، 1976) و پرسشنامه واكنش پذيري شناختي (CRQ) (ون در دوئز و ويليامز، 2003) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيره انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين گروه آزمايش و گواه از نظر متغيرهاي واكنش پذيري شناختي، افكار خودكشي و سلامت اجتماعي در اقدام كنندگان مجدد به خودكشي تفاوت معناداري وجود دارد (0/01 P). در واقع رفتار درماني ديالكتيكي باعث كاهش واكنش پذيري شناختي و افكار خودكشي و افزايش سلامت اجتماعي در آن ها مي شود.