نقش ميانجي گر تاب آوري در رابطه بين نگرش ديني و منبع كنترل با بهزيستي روان شناختي در زنان سالمند

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش ميانجي گر تاب آوري در رابطه بين نگرش ديني و منبع كنترل با بهزيستي روان شناختي در زنان سالمند انجام شد. پژوهش توصيفي- همبستگي از نوع مدل يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل زنان سالمند 60 تا 80 سال عضو كانون سالمندان اداره سلامت شهرداري منطقه 12 تهران در محدوده زماني خرداد و تير 1400 بود. تعداد 200 نفر از اين افراد با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها مقياس هاي بهزيستي روان شناختي ريف (RSPWB، ريف، 1980). نگرش ديني (RAS، خداياري فرد و همكاران، 1379)، منبع كنترل راتر (RLOC، راتر، 1966). تاب آوري كانر و ديويدسون (CD-RISC، كانر و ديويدسون، 2003) بود. براي تحليل داده ها از روش مدل يابي معادلات ساختاري استفاده شد. شاخص هاي برازندگي به دست آمده نشان دهنده برازش قابل قبول مدل اصلاح شده با داده ها بود. نتايج نشان داد ضريب مسير بين تاب آوري و بهزيستي روان شناختي (0/01 p) مثبت و معنادار بود. همچنين نگرش ديني (0/05 p) و منبع كنترل (0/01 p) هم به صورت مستقيم و هم به صورت غيرمستقيم از طريق تاب آوري (0/01 p) بهزيستي روان شناختي را در سالمندان پيش بيني نمودند. از يافته هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه نگرش ديني و منبع كنترل با ميانجي گري تاب آوري در جهت ارتقاء بهزيستي روان شناختي زنان سالمند نقش مثبت و موثري دارد. همچنين توجه به برنامه ريزي آموزشي براي ايجاد بينش و شناخت منبع كنترل زنان سالمند و جهت دادن آن‌ها به سوي منبع كنترل دروني و افزايش تاب آوري و ارتقاء باورهاي ديني آنان حائز اهميت است.