اثربخشي درمان مبتني بر ذهن آگاهي بر ارتقاي نشاط اجتماعي و سازگاري اجتماعي در دختران اقدام به خودكشي مراجعه كننده به اورژانس اجتماعي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر ذهن آگاهي بر ارتقاي نشاط اجتماعي و سازگاري اجتماعي در دختران اقدام به خودكشي مراجعه‌كننده به اورژانس اجتماعي انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون _ پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري سه ماهه بود. جامعه آماري شامل تمامي دختران اقدام به خودكشي مراجعه‌كننده به اورژانس اجتماعي شهر سقز در سال 1400-1399 بود كه از طريق روش نمونه‌گيري هدفمند و بر اساس معيار‌هاي ورود و خروج تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره آزمايش و گواه جايگزين شدند. ابزار اندازه‌گيري در اين پژوهش پرسشنامه شادكامي اكسفورد (OHQ، 2002) و سازگاري اجتماعي بل (BAI، 1961) بود. گروه آزمايش تحت درمان ذهن اگاهي ويلئامز و سگال (2003) به مدت 8 جلسه 2 ساعته قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. تجزيه و تحليل داده‌هاي آماري با استفاده از روش تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر صورت گرفت. يافته‌ها نشان داد كه درمان مبتني بر ذهن آگاهي بر ارتقاي نشاط اجتماعي (P=0/01, f=52/32) و سازگاري اجتماعي (P=0/01, f=39/71) در دختران اقدام به خودكشي مراجعه‌كننده به اورژانس اجتماعي معنادار بود و نتايج حاكي از ماندگاري درمان در دوره پيگيري بود (0/01=p). بر اساس نتايج پژوهش مي‌توان گفت درمان ذهن آگاهي روش مناسبي براي ارتقاي نشاط اجتماعي و سازگاري اجتماعي در دختران اقدام به خودكشي مراجعه است.