نقش احساس پيوستگي، انعطاف پذيري رواني و كنترل عاطفي در تبيين رشد پس از سانحه بيماران بهبود يافته از بيماري ويروسي كرونا

هدف از اين پژوهش بررسي نقش احساس پيوستگي، انعطاف پذيري رواني و كنترل عاطفي در پيش بيني رشد پس از سانحه بيماران بهبود يافته از بيماري ويروسي كرونا بود. روش پژوهش حاضر همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه  افراد بهبود يافته از بيماري ويروسي كرونا در زمستان سال 1400 بودند كه در شبكه هاي اجتماعي تلگرام فعاليت داشتند. 457 نفر از افراد بهبود يافته از بيماري ويروسي كرونا با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. گردآوري داده ها با پرسشنامه رشد پس از سانحه  (PGI، تدشي و كالون، 1996)، پرسشنامۀ احساس پيوستگي (SCQ، آنتونووسكي، 1987)، مقياس پذيرش و عمل – نسخه دوم (AAQ-II، بوند و همكاران، 2007) و مقياس كنترل عاطفي (ACS، ويليام  و همكاران، 1977) انجام شد. براي تحليل داده ها از تحليل رگرسيون گام به گام استفاده شد. نتايج همبستگي پيرسون نشان داد بين احساس پيوستگي (0/257=r؛ 0/01 P)، انعطاف پذيري رواني (0/234=r؛ 0/01 P) و كنترل عاطفي (0/332=r؛ 0/01 P) با رشد پس از سانحه رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون نيز نشان داد 23/1 درصد از تغييرات رشد پس از سانحه توسط متغيرهاي مورد بررسي پيش بيني مي شود. بنابراين، احساس پيوستگي، انعطاف پذيري رواني و كنترل عاطفي براي رشد پس از سانحه بيماران بهبوديافته از كرونا نقش مهمي دارند.