بررسي كيفي نقش تعامل‌هاي خانوادگي در شكل‌گيري تاب‌آوري دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف شناسايي نقش تعامل‌هاي خانوادگي در شكل‌گيري تاب‌آوري دانش آموزان، به شيوه كيفي و با استفاده از روش پديدارشناسي انجام گرفته است. نمونه مورد مطالعه اين پژوهش شامل دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهرستان سبزوار در سال تحصيلي 1401-1400 بود. مشاركت كنندگان در اين پژوهش، بر مبناي منطق نمونه‌گيري هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. يافته‌هاي حاصل از مصاحبه‌ي نيمه ساختاريافته با 12 دانش‌آموز به اشباع نظري رسيد و تجزيه و تحليل يافته‌ها با روش كلايزي انجام گرفت. تحليل داده‌هاي حاصل از مصاحبه در زمينه نقش تعامل‌هاي خانوادگي در شكل‌گيري تاب‌آوري دانش آموزان، منجر به شناسايي 58 مقوله فرعي و 6 مقوله اصلي تحت عنوان «تعامل‌هاي كلامي مؤثر»، «تعامل‌هاي هيجاني مؤثر»، «شيوه‌هاي كارآمد مديريتي خانواده»، «شبكه‌هاي ارتباطي مؤثر»، «پرورش مهارت‌هاي زندگي توسط والدين» و «تعامل‌هاي فرهنگي- معنوي خانواده» گرديد. نتايج حاصل از اين پژوهش ضمن افزايش بينش نسبت به نقش تعامل‌هاي خانواده در شكل‌گيري تاب‌آوري دانش آموزان، زمينه كافي براي تدوين برنامه‌هاي آموزشي و كاربردي را با هدف افزايش تاب‌آوري دانش آموزان فراهم مي‌آورد.