نقش واسطه‌اي هوش هيجاني در رابطه بين الگوي ارتباطي خانواده با مسئوليت‌پذيري شخصي در نوجوانان

اين پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه اي هوش هيجاني در رابطه بين الگوي ارتباطي خانواده با مسئوليت‌پذيري شخصي در نوجوانان انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي بنيادين و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي است. جامعه آماري پژوهش حاضر، كليه دانش آموزان دختر و پسر در مقاطع دوره متوسطه دوم شهر تهران از مدرسه نمونه دولتي پسرانه علامه شعراني منطقه 2 و نمونه دولتي دخترانه نيكان منطقه 2 در سال 1401 بودند كه از بين آن‌ها به صورت در دسترس 300 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس مسئوليت‌پذيري شخصي (PRSA، مرگلر و شيلد، 2016)، پرسشنامه الگوهاي ارتباطي خانواده (FCP، كوئرنر و فيتزپاتريك، 2002) و پرسشنامه هوش هيجاني (EIQ، برادبري و گريوز، 2005) بودند. داده ها با استفاده از روش تحليل معادلات ساختاري تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل معادلات ساختاري حاكي از برازش مناسب مدل بود. يافته ها نشان داد كه جهت گيري گفت و شنود و همنوايي با هوش هيجاني و هوش هيجاني با مسئوليت پذيري شخصي رابطه مستقيم داشتند (0/001 p). همچنين جهت گيري گفت‌وشنود و همنوايي به صورت غير مستقيم از طريق هوش هيجاني توانستند مسئوليت پذيري شخصي در نوجوانان را پيش بيني كنند (0/001 p). از يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه الگوي ارتباطي خانواده و هوش هيجاني نقش كليدي در مسئوليت پذيري شخصي نوجوانان دارند و لزوم توجه به اين عوامل در تعامل با يكديگر در برنامه هاي ارتقاي مسئوليت پذيري ضروري است.