اثربخشي آموزش گروهي آنلاين تاب‌آوري بر ميل ‌به ‌طلاق، بخشش، اميدواري و انعطاف پذيري شناختي در زنان داراي تجربه خيانت زناشويي

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش گروهي آنلاين تاب‌آوري بر ميل ‌به ‌طلاق، بخشش، اميدواري و انعطاف‌پذيري‌ شناختي در زنان داراي تجربه خيانت زناشويي بود. روش پژوهش، نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون _ پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش، شامل زنان داراي تجربه خيانت زناشويي در اصفهان و مراجعه كننده به مراكز مشاوره در سال 1400 بودند، كه ۳۰ نفر به صورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند و به پرسشنامه ميل ‌به ‌طلاق DTS (روزولت و همكاران، ۱۹۸۶)، پرسشنامه بخشش FQ (مالت و همكاران، ۲۰۰۳)، پرسشنامه اميدواري LEQ (اشنايدر و همكاران، ۱۹۹۱) و پرسشنامه انعطاف‌پذيري ‌شناختي CFI (دنيس و وندروال، ۲۰۱۰) پاسخ دادند. براي گروه آزمايشي آموزش تاب‌آوري در 10جلسه‌ يك ساعته و هفته‌اي يك بار برگزار شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره  صورت گرفت. يافته‌ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش‌‌‌‌آزمون بين ميانگين پس‌آزمون دو گروه آزمايش و گواه در متغيرهاي ميل ‌به‌ طلاق (5/73=F؛ 0/026=P) و انعطاف‌پذيري‌ شناختي (9/57=F؛ 0/005=P) تفاوت معناداري وجود دارد. اما در متغير بخشش (2/22=F؛ 0/150=P) و اميدواري (3/19=F؛ 0/087=P) تفاوت معناداري وجود ندارد. بر اين اساس مي‌توان نتيجه گرفت كه مداخله گروهي آنلاين تاب‌آوري بر ميل به طلاق و انعطاف‌پذيري شناختي موثر بود.