اثربخشي درمان فراتشخيصي يكپارچه نگر بر حساسيت اضطرابي، كيفيت خواب و تنظيم هيجان در بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان فراشناختي يكپارچه نگر بر تنظيم هيجان، حساسيت اضطرابي و كيفيت خواب افراد داراي اختلال استرس پس از سانحه صورت گرفت. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره هاي پيگيري دو ماهه و چهار ماهه بود. جامعه آماري شامل كليه مراجعه كنندگان به مراكز مشاوره روانشناختي شهر كرمانشاه در سال 1399-1400 با اختلال استرس پس از سانحه بودند، كه از بين آن ها 40 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (20 نفر) و گواه (20 نفر) جايگذاري شدند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه هاي تنظيم هيجان (ERQ) گروس و جان (2003)، مقياس حساسيت اضطرابي-3  (ASI-3) تيلور و كاكس (1998)، شاخص كيفيت خواب پترزبورگ (PSQI) بويس و همكاران (1989) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج حاصل از تحليل نشان داد كه بين گروه آزمايشي و گروه گواه از نظر متغيرهاي وابسته در مرحله ي پيش آزمون نسبت به پس آزمون و دوره هاي پيگيري تفاوت معناداري وجود دارد (0/01 p). بررسي دوره هاي پيگيري نشان داد كه بين دوره هاي پيگيري و پس آزمون در واقع تفاوت معناداري وجود نداشت  (0/01 P). لذا اين نشان دهنده ماندگاري اثر درمان در طول زمان است. از يافته هاي فوق مي توان نتيجه گرفت كه از درمان فرا تشخيصي يكپارچه نگر مي تواند به عنوان رويكردي موثر در تعديل و بهبود مشكلات روان شناختي افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه استفاده كرد.