نقش واسطه اي ارتباط معلم-دانش‌آموز در رابطه پيوند دانش‌آموز-مدرسه با يادگيري مشاركتي در دوره همه‌گيري كرونا

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه علي پيوند دانش آموز با مدرسه و يادگيري مشاركتي در دوره همه گيري كرونا با ميانجي گري روابط معلم -دانش آموز بود. اين پژوهش از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي بنيادين و از لحاظ روش از نوع همبستگي است. جامعۀ پژوهش را كليه دانش آموزان متوسطه دوم شهر رشت در سال 1400-1401 تشكيل دادند كه از بين آنها به صورت در دسترس 524 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل پرسشنامه پيوند با مدرسه (SBQ) رضايي -شريف و همكاران (1393)، پرسشنامه يادگيري مشاركتي (CLQ) چو و باولي (2007) و پرسشنامه ارتباط با معلم و دانش آموز- فرم تجديدنظر شده (IT-SR) مورري و زوواك (2011) بود. داده‌ها با استفاده از روش معادلات ساختاري مورد تحليل قرارگرفت. نتايج مدل‌يابي معادلات ساختاري نشان داد كه پيوند بين دانش‌آموز و مدرسه نقش مستقيم معناداري بر يادگيري مشاركتي دانش‌آموزان دارد (0/01 p). همچنين پيوند بين دانش‌آموز و مدرسه به طور غير مستقيم و از طريق ارتباط معلم-دانش‌آموز اثر معناداري بر يادگيري مشاركتي دارد (0/01 p). در نهايت، نتايج مربوط به شاخص‌هاي برازندگي مدل نشان داد كه مدل پيشنهادي اصلاح شده از برازش مطلوب برخوردار است. در نتيجه پيوند دانش آموز و مدرسه نقشي كليدي در تحقق يادگيري مشاركتي در دوره كرونا و آموزش مجازي داشته و بهبود روابط معلم و دانش آموز مي­تواند اين رابطه را ميانجي گري كند.