اثربخشي درمان فراتشخيصي بر سازگاري رفتاري، اضطراب و ترس دندانپزشكي كودكان

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان فراتشخيصي بر سازگاري رفتاري، اضطراب و ترس دندانپزشكي كودكان بود. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و از نظر طرح پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون_ پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه كودكان ۱۱ الي۷ ساله مراجعه كننده به كلينيك دندانپزشكي تبريز در طول سال 1399 كه دچار ترس و اضطراب بودند، تشكيل دادند. از بين كودكان مراجعه كننده به شيوه در دسترس تعداد30 كودك انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. به طوري كه گروه آزمايشي درمان فرا تشخيصي را به مدت 10 جلسه 90 دقيقه اي هفته اي يك جلسه و طي 3 ماه دريافت كرد؛ در حالي كه گروه گواه آموزشي دريافت نكردند. براي جمع آوري داده ها از مقياس بررسي ترس كودكان زير شاخص دندانپزشكي (CFSSS) (كاتبرت و ملامد، 1982)، پرسشنامه اضطراب دندانپزشكي (DAQ) ونيهام و  همكاران، 1980) و مقياس رفتاري سازگاري (ABS) (فرانكل، 1962) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با روش آماري تحليل كوواريانس چندمتغيره انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد كه بين نمرات پيش آزمون و پس آزمون گروه آزمايش در مقايسه با گروه گواه تفاوت معناداري وجود دارد (0/01 P). در واقع درمان فراتشخيصي باعث كاهش ترس و اضطراب و افزايش سازگاري رفتاري كودكان در دندانپزشكي مي شود.