رابطه چشم انداز زمان و شادكامي با نقش ميانجي سبك‌ زندگي در نوجوانان دختر

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه چشم انداز زمان و شادكامي با نقش ميانجي سبك زندگي در نوجوانان دختر بود. پژوهش حاضر توصيفي-مقطعي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر تهران در سال تحصيلي 1400-1399 بودند. 352 دانش آموز به روش دردسترس انتخاب و به پرسشنامه شادكامي آكسفورد (OHQ) (هيلز و آرگايل، 2002)، نسخه دوم پروفايل سبك زندگي ارتقاء دهنده سلامت (HPLP-II) (والكر و همكاران، 1987) و پرسشنامه چشم انداز زمان زيمباردو (ZTPI) (زيمباردو و بويد، 1999) پاسخ دادند. تحليل داده ها به روش مدل معادلات ساختاري انجام شد. نتايج نشان داد، مدل پيشنهادي پژوهش از برازش مطلوب برخوردار بود. همچنين نتايج نشان داد كه گذشته گراي منفي، حال گراي لذت طلب و حال گراي تقديرنگر به صورت منفي بر سبك زندگي و شادكامي اثر مستقيم دارند (0/01 P) اما دو زير مولفه آينده گرا و گذشته گراي مثبت بر سبك زندگي و شادكامي به صورت مثبت اثر مستقيم دارند (0/01 P). مسير مستقيم سبك زندگي  بر شادكامي معنادار بود(0/05 P). نتايج ديگر نشان داد ضريب غيرمستقيم زير مولفه هاي چشم انداز زمان بر شادكامي از طريق متغير ميانجي سبك زندگي معنادار بود (0/05 P). چشم اندازهاي زماني سازگار، گذشته گراي مثبت و آينده گرا به طور مستقيم و همچنين به واسطه سبك زندگي سلامت محور مي توانند منجر به شادكامي در نوجوانان دختر شوند.