اثربخشي طرح واره درماني بر تفكر ارجاعي و خستگي هيجاني در پرستاران زن

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي طرح واره درماني بر تفكر ارجاعي و خستگي هيجاني پرستاران زن بود. روش  پژوهش  نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري يك ماهه بود. جامعه آماري شامل كليه پرستاران زن بيمارستان امام خميني (ره) شهر تهران در سال 1400 كه تعداد كل پرستاران اين بيمارستان در زمان انجام پژوهش حاضر 973=n نفر بود. نمونه اين پژوهش شامل 40 نفر از اين پرستاران بود و به صورت نمونه­گيري هدفمند انتخاب شدند. سپس، از ميان نمونه پژوهش بطور تصادفي 20 نفر در گروه گواه و 20 نفر در دو گروه مداخله (درمان طرح واره درماني) جايگزين شدند. گروه مداخله طرح واره درماني را طي 10 جلسه 90 دقيقه اي هفته اي يكبار دريافت كردند. داده ها با استفاده از مقياس پرسشنامه تفكر ارجاعي اهرينگ و همكاران (2010، PTQ)، فرسودگي شغلي مسلش و همكاران (1981، MBI) جمع آوري و به روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر مورد تجزيه‌ و تحليل قرار گرفت. اثر اصلي گروه براي تفكر ارجاعي (F=95/4, P 0/05) و خستگي هيجاني (F=13/9, P 0/05) معنادار هستند؛ يعني بين دو گروه از نظر ميانگين تفكر ارجاعي و خستگي هيجاني تفاوت است در تفكر ارجاعي اثر اصلي سه مرحله اندازه­گيري (F=14/5, P 0/05) و خستگي هيجاني نيز(F=7/37, P 0/05) معنادار است. به عبارتي بين نمرات دو متغير در سه مرحله اندازه گيري بين گروه ها تفاوت معناداري وجود دارد. نتيجه گيري مي شود اين مداخله تاحد زيادي توانست تفكر ارجاعي و خستگي هيجاني پرستاران را كاهش دهد.