رابطه خودپنداره جنسي با گرايش به روابط فرازناشويي با نقش ميانجي‌گر تنظيم هيجان

هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي تنظيم هيجان در رابطه خودپنداره جنسي و گرايش به روابط فرازناشويي بود. روش پژوهش همبستگي بود. جامعه آماري شامل زنان با تجربه خيانت به همسر بود كه در سال 1398 به دادگاه خانواده و مراكز مشاوره و خدمات روان شناختي شهر تهران مراجعه كرده بودند. از اين جامعه تعداد 373 نفر به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس نگرش به روابط فرازناشويي واتلي (ATIS) (2008)، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان (CERQ) گارنفسكي و همكاران (2001) و پرسشنامه چندوجهي خودپنداره جنسي (MSSCQ) اسنل (1995) بودند. به منظور تحليل داده ها از تحليل مسير استفاده شد. نتايج نشان داد اثر غيرمستقيم خودپنداره جنسي بر گرايش به روابط فرازناشويي با ميانجي گري تنظيم هيجان منفي (0/01-=β و 0/01=P) و تنظيم هيجان مثبت (0/04-=β و 0/009=P)  معنادار بود. اگرچه اثر مستقيم خودپنداره جنسي بر گرايش به روابط فرازناشويي معنادار نبود (0/10=β و 0/38=P)، اما مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار بود. نتيجه پژوهش نشان گر نقش ميانجي معنادار تنظيم هيجان در رابطه خودپنداره جنسي و گرايش به روابط فرازناشويي است كه مي تواند در آموزش ها و مداخله هاي كاهش خيانت زناشويي مورد توجه قرار گيرد.