تحليل عاملي ابزار بي‌حوصلگي تحصيلي دانش آموزان

بي‌حوصلگي حالتي از انگيختگي نسبتاً پايين و عدم رضايت است كه به محيطي كه از لحاظ ميزان تحريك نامناسب است، نسبت داده مي شود و وجود ملاكي براي شناسايي و سنجش درست اين پديده در دانش آموزان از اهميت بسزايي برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف اعتباريابي ابزار بي حوصلگي تحصيلي دانش آموزان انجام شد. جامعه آماري پژوهش دانش آموزان متوسطه  مشغول به تحصيل شهر تهران در سال تحصيلي 1400-1401 بودند. حجم نمونه تعداد 393 نفر كه از طريق نمونه گيري خوشه اي چند مرحله انتخاب شدند و به دليل مخدوش بودن 33 ابزار، 360 نفر وارد مطالعه شدند. داده‌ها با نرم افزار spss(نسخه26) و  lisrel(نسخه 8.5) تحليل شدند. يافته ها نشان دادند كه ابزار بيحوصلگي تحصيلي از روايي و پايايي مناسبي برخودار است. نتايج حاصل از اعتبارسنجي به شيوه همساني دروني براساس آلفاي كرونباخ به دست آمد. بررسي هاي مربوط به روايي محتوا، سازه ابزار بي‌حوصلگي تحصيلي نيز مويد روايي ابزار مذكور بود. يافته هاي حاصل از تحليل عاملي تاييدي نشان داد كه اين مقياس داراي يك عامل است و ساختار 10 گويه اي ابزار بي‌حوصلگي تحصيلي در دانش آموزان ايراني برازش قابل قبولي با داده ها دارد و شاخص هاي نيكويي برازش، را تاييد مي كنند و مي توان به عنوان يك ابزار براي سنجش بي‌حوصلگي تحصيلي در دانش آموزان مورد استفاده قرار گيرد.