اثربخشي درمان تركيبي شناختي رفتاري با حضور ذهن بر نشانگان باليني و سوگ در نوجوانان داراي ضربه عاطفي

هدف اصلي پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي درمان تركيبي شناختي-رفتاري با حضور ذهن‌ بر مجموع نشانگان باليني و مجموع نشانگان سوگ پيامد ضربه عاطفي در دختران نوجوان داراي تجربه ضربه عاطفي بود. اين پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون­_پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را دختران نوجوان 15 تا 18 ساله شهرستان خارگ داراي ضربه عاطفي در سال ۱۴۰۰ تشكيل دادند. حجم نمونه پژوهش 30 دختر نوجوان با تجربه ضربه عاطفي با فراخوان در شبكه هاي اجتماعي مجازي ابتدا با روش نمونه‌گيري هدفمند گزينش و بعد به طريق نمونه‌گيري تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. در اين پژوهش از پرسشنامه‌هاي نشانگان باليني دراگوتيس (BSI) ۱۹۸۳ و ضربه عشقي راس(LTS ) 1999 استفاده شد. نتايج حاصل از تجزيه‌و‌تحليل داده ها به روش تحليل كواريانس چندمتغيري نشان داد با كنترل اثر پيش‌آزمون بين ميانگين نمرات پس‌آزمون دو گروه در مجموع نشانگان باليني و مجموع نشانگان سوگ پيامد ضربه عاطفي در دختران نوجوان با تجربه ضربه عاطفي تفاوت معناداري در سطح0/001 P وجود دارد. اين بدين معناست كه آموزش درمان تركيبي شناختي رفتاري با حضور ذهن بر كاهش مجموع نشانگان باليني و كاهش مجموع نشانگان سوگ پيامد ضربه عاطفي در دختران نوجوان با تجربه ضربه عاطفي تاثير معناداري داشته است. بنابراين چنين روش درماني به اين افراد در بالابردن سلامت رواني، جلوگيري از مبتلاشدن به بيماري‌هاي رواني و كاهش احتمال بازگشت يا عود علائم روانشناسي ميتواند مفيد باشد.