مدل پريشاني روان‌شناختي بر اساس باورهاي فراشناختي دانشجويان با نقش واسطه اي سرگرداني ذهني

اين پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه اي سرگرداني ذهني در رابطه بين باورهاي فراشناختي با پريشاني روان شناختي در دانشجويان انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي بنيادين و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش، كليه دانشجويان دانشگاه آزاد واحد تهران مركز از چهار دانشكده‌ي (روان‌شناسي و علوم تربيتي، هنر، علوم سياسي و مديريت) در سال 1401 بودند كه از بين آن‌ها 200 نفر از طريق نمونه گيري تصادفي-خوشه اي انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس پريشاني روان‌شناختي (K10، كسلر و همكاران، 2002)، پرسشنامه باورهاي فراشناختي (MCQ، ولز و كارت رايت-هاتون، 2004) و مقياس سرگرداني ذهني (MWS، كارير و همكاران، 2013) بودند. داده ها با استفاده از روش تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل مسير حاكي از برازش مناسب مدل بود. يافته ها نشان داد كه باورهاي فراشناختي و سرگرداني ذهني به صورت مستقيم با پريشاني روان شناختي رابطه داشتند (0/001 p). همچنين مؤلفه‌هاي باورهاي فراشناختي به‌صورت غيرمستقيم از طريق سرگرداني ذهني توانستند پريشاني روان شناختي در دانشجويان را پيش بيني كنند (0/001 p). از يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه سرگرداني ذهني نقش واسطه اي بين باورهاي فراشناختي و پريشاني روان شناختي در دانشجويان دارد و لزوم توجه به اين عوامل در تعامل با يكديگر در برنامه هاي ارتقاي سلامت روان دانشجويان ضروري است.