نقش واسطه‌اي شفقت به خود در رابطه بين قدرداني با افسردگي و استرس ادراك شده در مادران كودكان با نارسايي‌هاي تحولي

اين پژوهش با هدف تعيين نقش واسطه اي شفقت به خود در رابطه بين قدرداني با افسردگي و استرس ادراك شده در مادران كودكان با نارسايي هاي تحولي انجام شد. روش اين پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي مبتني بر تحليل مسير بود. جامعه آماري شامل تمامي مادران دانش آموزان با نارسايي هاي تحولي مشغول به تحصيل در مدارس استثنايي مقطع ابتدايي شهر تبريز در نيمسال دوم سال تحصيلي 1400-1399 بود. گروه نمونه شامل 283 نفر از مادران كودكان با نارسايي هاي تحولي بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. از پرسشنامه قدرداني (GQ-6) (مك كلاف و همكاران، 2002)، پرسشنامه شفقت به خود (SCS-SF)(ريس و همكاران، 2011)، پرسشنامه استرس ادراك شده(PSS-14) (كوهن و همكاران، 1983) و فرم كوتاه پرسشنامه افسردگي ((BDI-13 (بك، 1972)، براي جمع آوري داده ها استفاده شد. نتايج حاكي از آن بود كه قدرداني با استرس ادراك شده و افسردگي رابطه منفي و با شفقت به خود رابطه مثبت معناداري دارد(0۱/0 p)؛ همچنين، شفقت به خود با استرس ادراك شده و افسردگي رابطه منفي معناداري دارد(۰۱/0 p). بر اساس يافته هاي پژوهش، شفقت به خود در رابطه بين قدرداني با استرس ادراك شده و افسردگي، نقش واسطه اي داشت. (۰۱/0 P). براساس نتايج،مدل از برازش مطلوبي برخوردار بود. در مجموع، مي توان نتيجه گرفت با تمركز بر تقويت قدرداني و شفقت به خود، مي توانيم افسردگي و استرس ادراك شده مادران داراي كودكان با نارسايي هاي تحولي را كاهش دهيم.