ارزيابي مدل سازگاري با بيماري بر اساس عدم قطعيت و انعطاف‌پذيري شناختي در زنان مبتلا به سرطان پستان با نقش واسطه‌اي دشواري در تنظيم هيجان

هدف از پژوهش حاضر ارزيابي مدل سازگاري با بيماري بر اساس عدم قطعيت و انعطاف‌پذيري شناختي با نقش واسطه‌اي دشواري در تنظيم هيجان بود. روش پژوهش توصيفي_همبستگي از نوع مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل تمامي زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه‌كننده به مراكز درماني شهر كرج در مهر 1400 تا فروردين 1401 را تشكيل دادند كه از ميان آن‌ها و به صورت در دسترس 222 نفر انتخاب شدند. ابزار‌هاي اين پژوهش شامل پرسشنامه عدم قطعيت در بيماري ميشل (1983، PPUC)، پرسشنامه انعطاف‌پذيري شناختي (2010، CFI)، مقياس دشواري تنظيم هيجان (2004، DERS) و سازگاري با سرطان واتسون و همكاران (1989، MAC) بود. تحليل داده‌ها با استفاده از مدليابي معادلات ساختاري انجام شد. يافته‌ها نشان داد كه عدم قطعيت بر دشواري در تنظيم هيجان تأثير مثبت و معنادار، انعطاف‌پذيري شناختي بر دشواري در تنظيم هيجان، عدم قطعيت بر سازگاري با سرطان، دشواري در تنظيم هيجان بر سازگاري با سرطان تأثير منفي و معنادار داشت (0/01 p). همچنين تأثير عدم قطعيت بر سازگاري با سرطان به واسطه دشواري تنظيم هيجان اثر منفي و معنادار و اثر انعطاف‌پذيري شناختي بر سازگاري با سرطان به واسطه دشواري در تنظيم هيجان مثبت و معنادار بود (0/01 p). از يافته‌ها مي‌توان نتيجه گرفت كه عدم قطعيت و انعطاف‌پذيري شناختي نقش كليدي در پيش‌بيني سازگاري با بيماري دارند و توجه بيشتر كلينيك‌هاي مشاوره به اين متغير‌ها در زنان مبتلا به سرطان پستان ضروري بنظر مي‌رسد.