تدوين مدل مسئوليت‌پذيري شخصي بر اساس الگوي ارتباطي خانواده در نوجوانان با نقش واسطه‌اي سبك‌هاي هويتي

اين پژوهش با هدف بررسي نقش واسطه اي سبك هاي هويتي در رابطه بين الگوي ارتباطي خانواده با مسئوليت‌پذيري شخصي در نوجوانان انجام شد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي بنيادين و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگي است. جامعه آماري پژوهش حاضر، كليه دانش آموزان دختر و پسر در مقاطع دوره متوسطه دوم شهر تهران از مدرسه نمونه دولتي پسرانه علامه شعراني منطقه 2 و نمونه دولتي دخترانه نيكان منطقه 2 در سال 1401 بودند كه از بين آن‌ها به صورت در دسترس 300 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش شامل مقياس مسئوليت‌پذيري شخصي (PRSA، مرگلر و شيلد، 2016)، پرسشنامه الگوهاي ارتباطي خانواده (FCP، كوئرنر و فيتزپاتريك، 2002) و پرسشنامه سبك هويت (ISI، برزونسكي، 1992) بودند. داده ها با استفاده از روش تحليل مسير تجزيه و تحليل شدند. نتايج تحليل مسير حاكي از برازش مناسب مدل بود. يافته ها نشان داد كه جهت گيري گفت‌وشنود و جهت‌گيري همنوايي به صورت غير مستقيم از طريق سبك هاي هويتي توانستند مسئوليت پذيري شخصي در نوجوانان را پيش بيني كنند (0/001 p). از يافته ها مي توان نتيجه گرفت كه الگوي ارتباطي خانواده و سبك هاي هويتي نقش كليدي در مسئوليت پذيري شخصي نوجوانان دارند و لزوم توجه به اين عوامل در تعامل با يكديگر در برنامه هاي ارتقاي مسئوليت پذيري ضروري است.