مقايسه اثربخشي درمان شناختي – رفتاري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي در بيماران كرونري قلب تحت مداخله پركوتانئوس كرونري

پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي رفتاري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي در بيماران كرونري قلب انجام شد. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي ابا طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه بيماران آنژيوپلاستي شده مراجعه كننده به كلينك قلب فاطمه زهرا (س) ساري در سال 1400 بود. تعداد 45 نفر به عنوان نمونه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه (دو گروه آزمايشي و يك گروه ) گمارش شدند. شركت‌كنندگان گروه آزمايش اول 10 جلسه درمان شناختي رفتاري و شركت‌كنندگان گروه آزمايش دوم 8 جلسه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد دريافت كردند. پرسشنامه كيفيت زندگي SF-36 (وير و شربورن، 1992) به عنوان ابزار پژوهش در دو مرحله قبل و بعد از آموزش در هر سه گروه اجرا شد. تحليل يافته ها توسط آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره نشان داد كه با كنترل اثر پبش‌آزمون بين ميانگين پس‌آزمون كيفيت زندگي در گروه آزمايش و كنترل تفاوت معناداري در سطح 0/001 وجود دارد. نتايج آزمون تعقيبي نشان داد اثربخشي درمان شناختي رفتاري نسبت به درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كيفيت زندگي بيشتر است 0/0002= p). بنابراين، در حوزه درمان و مشاوره بيماران مبتلا به كرونري قلب، درمان شناختي رفتاري كارآمد به نظر مي‌رسد.