اثربخشي تلفيق طرحواره درماني با فن مواجهه و پيشگيري از پاسخ بر تحمل پريشاني و نشانگان وسواس زنان مبتلا به وسواس شستشو

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي تلفيق طرحواره‌درماني با فن مواجهه و پيشگيري از پاسخ بر تحمل پريشاني و نشانگان وسواس انجام شد. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه كنترل با دوره پيگيري دوماهه بود. جامعه‌آماري پژوهش شامل تمامي زناني كه در بازه زماني اول آبان 99 تا پايان بهمن 99 به كلينيك‌هاي مشاوره تحت نظارت سازمان نظام روانشناسي در شمال و مركز شهر تهران مراجعه و توسط روانپزشك تشخيص قطعي اختلال وسواس شستشو دريافت كردند بود؛ كه 30 نفر با روش نمونه‌گيري غيرتصادفي بصورت هدفمند بعنوان نمونه انتخاب و بطور تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه 15نفري قرار گرفتند. سپس گروه آزمايش طي 14جلسه بصورت انفرادي تحت مداخله قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقياس تحمل پريشاني (DTS، سيمونز و گاهر، 2005) و مقياس وسواس فكري-جبري ييل-براون (1989، YBOCS) بود. تحليل داده‌‌ها با استفاده از آزمون اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني نشان داد بين گروه آزمايش و گواه در پس آزمون و پيگيري تحمل پريشاني و نشانگان وسواس تفاوت معناداري وجود دارد (0/01 P). بدين معنا كه تلفيق طرحواره‌درماني با فن مواجهه و پيشگيري از پاسخ موجب افزايش تحمل پريشاني و كاهش نشانگان وسواس شده؛ و ميزان اثربخشي تا مرحله پيگيري دو ماهه نيز معنادار بوده است. براساس نتايج به دست آمده در پژوهش مي‌توان گفت تلفيق طرحواره‌درماني با فن مواجهه و پيشگيري از پاسخ بر افزايش تحمل پريشاني و كاهش نشانگان وسواس در زنان مبتلا به اختلال وسواس شستشو مؤثر بوده است.