رابطه تنظيم هيجاني والدين و مهارت اجتماعي فرزندان با توجه به نقش واسطه اي شيوه برخورد والدين با هيجان‌هاي منفي فرزندان

هدف پژوهش حاضر، تعيين نقش واسطه اي شيوه برخورد والدين با هيجان‌هاي منفي فرزندان در رابطه بين تنظيم هيجاني در تبيين مهارت اجتماعي فرزندان بود. پژوهش از نوع توصيفي –همبستگي بود. جامعه آماري والدين دانش آموزان مقطع ابتدايي شهر يزد در سال تحصيلي 1400-1401 بوند. ‏حجم نمونه 300 نفر و با روش نمونه گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند كه ‏ 286 نفر پرسشنامه‌ها را تكميل كردند.‏‎ ابزار پژوهش پرسشنامه‌هاي مهارت‌هاي اجتماعي (SSRS) گرشام و اليوت، (1990)، مشكلات در نظم‌بخشي هيجاني (DERS)‎ گراتز و روئمر (2004)‏ و شيوه‌هاي برخورد با هيجانات منفي كودكان (CCNES) (فابز و همكاران، 1990)‏‎ بودند. جهت تحليل داده ها از روش معادلات ساختاري و نرم افزار‎ PLS-SEM3 ‎استفاده شد. يافته‌ها نشان داد تنظيم هيجان، رابطه مستقيم و مثبت با مهارت اجتماعي فرزندان (39/0=‏β، 001/0= ‏p‏‏) ارد. تنظيم هيجاني رابطه مستقيم و مثبت با شيوه هاي غير حمايتي (0/32=‏β، 0/4= ‏p‏‏) دارد. شيوه هاي حمايتي برخورد رابطه مستقيم و مثبت با مهارت اجتماعي (0/33=‏β، ‏0/001= ‏p‏‏‎) داشت، اما شيوه هاي غير حمايتي رابطه مستقيم و منفي با مهارت اجتماعي فرزندان (0/19-=‏β، ‏0/01= ‏p‏‏‎) داشت. تنظيم هيجان به طور غير مستقيم و منفي، باواسطه‌اي شيوه هاي غير حمايتي برخورد ‏(0/07-=‏β، ‏0/03= ‏p‏‏) با مهارت اجتماعي فرزندان رابطه داشت. مدل از برازش مطلوبي برخوردار است. نتايج پژوهش حاضر نشان داد مهارت اجتماعي فرزندان تحت تأثير تنظيم هيجاني و همچنين شيوه هاي برخورد والدين با هيجان‌هاي منفي فرزندان قرار دارد.