تأثير رويكرد كوتاه‌مدت راه حل‌محور بر سبك‌هاي مقابله‌اي و نشاط ذهني دانش آموزان تيزهوش

پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير رويكرد كوتاه مدت راه حل محور بر سبك هاي مقابله اي و نشاط ذهني دانش آموزان تيزهوش انجام شد. روش اين پژوهش نيمه آزمايشي و طرح پژوهش از نوع پيش آزمون-پس آزمون همراه با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش آموزان دختر تيزهوش پايه نهم شهر اروميه در شش ماهه اول سال تحصيلي 99-1398 بودند. پرسشنامه نشاط ذهني بين آن ها توزيع و تعداد 30 نفر كه در اين آزمون پايين تري نسبت به بقيه كسب كردند به روش نمونه گيري هدفمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه يكسان 15 نفره آزمايش و گروه در انتظار درمان گمارده شدند. گــروه آزمــايش، طي 8 جلســه 90 دقيقــه اي در هر هفته دو جلسه، درمان گروهــي راه حل محور را دريافت كردند. به منظور جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه سبك هاي مقابله اي (WOCQ) (لازاروس و فولكمن، 1984) و نشاط ذهني (SVS) (ريان و فردريك، 1997)، استفاده شد. جهت تحليل داده هاي پژوهش از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره استفاده شد. يافته هاي حاصل از پژوهش نشان داد كه باكنترل اثر پيش آزمون، بين ميانگين نمرات پس آزمون افراد گروه آزمايش و گروه در انتظار درمان در متغيرهاي سبك هاي مقابله اي و نشاط ذهني، تفاوت معناداري وجود داشت (0/001 P). با توجه به نتايج پژوهش مي توان گفت كه رويكرد كوتاه مدت راه حل محور بر كاهش سبك مقابله اي هيجان مدار و افزايش سبك مقابله اي مسئله مدار و نشاط ذهني دانش آموزان تيزهوش مؤثر است.