مقايسه اثر برنامه 8 هفته‌اي تمرينات اصلاحي، تمرينات بازآموزي عادات وضعيتي و تمرينات تركيبي بر وضعيت زنان مبتلا به سندروم متقاطع فوقاني با حفظ فاصله فيزيكي

اهداف: سندرم متقاطع فوقاني نوعي ناهنجاري سيستم عضلاني‌اسكلتي مي‌باشد كه منجر به كوتاهي عضلات قدامي و ضعف عضلات گردن و قفسه سينه مي‌شود. از روش‌هاي رايج در اصلاح اين ناهنجاري، تمرينات اصلاحي است كه تاكنون راهكارهاي متفاوتي براي اصلاح اين ناهنجاري به كار گرفته شده است. باتوجه‌به فاصله فيزيكي در زمان بيماري‌هاي همه‌گير و عدم امكان شركت در برنامه‌هاي اصلاح رايج، اين سؤال وجود دارد كه آيا راهكارهاي تمريني از راه دور مي‌تواند همانند تمرينات حضوري تأثيرگذار باشند. مواد و روش‌ها: طرح تحقيق حاضر به‌صورت نيمه‌تجربي بود. در اين پژوهش، تعداد 60 نفر زن كارمند داراي سندرم متقاطع فوقاني انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در 4 گروه قرار گرفتند. گروه آزمايش اول تمرينات اصلاحي را انجام دادند. گروه آزمايش دوم در مدت مشابه برنامه تمرينات بازآموزي وضعيت درست در منزل انجام دادند، گروه سوم تمرينات تركيبي و گروه چهارم نيز به‌عنوان كنترل در نظر گرفته شدند. قبل و بعد از مداخله، زاويه سر به جلو، كايفوز و شانه گردشده افراد اندازه‌گيري شد. از روش آماري تحليل واريانس يك‌راهه و آزمون تي‌زوجي براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: هر 3 گروه آزمايش تفاوت معناداري در قبل و بعد از مداخله در مورد زاويه‌ سربه جلو، كايفوز و شانه ‌گرد‌شده نشان دادند (0/05 P). همچنين نتايج نشان داد ميزان بهبودي درگروه تمرينات تركيبي بيشتر از 2 گروه تمرينات منفرد بود. نتيجه‌گيري: باتوجه‌به آزمون فرضيه‌هاي پژوهش در اثربخشي تمرينات اصلاحي و بازآموزي بر عارضه سندرم متقاطع فوقاني، تمرينات تركيبي نسبت به تمرينات مستقل اصلاحي و مستقل برنامه بازآموزي اثربخش‌تر بوده است. بنابراين، به مربيان و متخصصين اصلاحي توصيه مي‌شود كه تمرينات اصلاحي تنها در محيط كلينيك انجام نشود و در شرايط محدوديت‌ها و فاصله‌گذاري فيزيكي نيز مي‌توان از مزاياي تمرينات اصلاحي استفاده كرد.