نقش فضاي آموزش عالي در بازتوليد توأم با بازانديشي مفهوم عشق (مطالعه‌اي در بين دانشجويان دانشگاه گيلان و دانشگاه آزاد شهر رشت)

در پژوهش حاضر با قرار دادن نظريات، نظريه‌پردازان برجسته اجتماعي در باب عشق، مانند آنتوني گيدنز، زيگمونت باومن، اولريش بك و اليزابت بك گرنشايم، در يك چارچوب گفتماني با استفاده از گفتمان مورد نظر فوكو و با بهره گرفتن از نظريه « بازتوليد اجتماعي» پير بورديو به چگونگي فرآيندهاي مدرنيته متأخر و تأثير آن بر روابط عاشقانه و همچنين نحوه بازتوليد عشق بازانديشانه از طريق آموزش عالي پرداخته شده است. هدف از انجام اين پژوهش اين است كه به كمك نظريات فوق درك جامعه‌شناختي بهتر و دقيق‌تري از جنبه اجتماعي و شناختي روابط عشقي در بين دانشجويان به دست آيد. با توجه به هدف ذكر شده، روش مورد استفاده در اين پژوهش روش كمي (پيمايشي) است. جامعه آماري پژوهش حاضر ،كليه دانشجويان فعال دانشگاه گيلان و دانشگاه آزادشهر رشت را در بر مي‌گيرد كه در طول سال تحصيلي 1399-1398 در اين دو دانشگاه مشغول به تحصيل بوده و انتخاب واحد نموده‌اند. براي نمونه‌گيري در اين تحقيق از نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي استفاده شده است. و در نهايت 342 پرسشنامه توزيع و جمع‌آوري شد. يافته‌هاي پژوهش نشان دادند كه همبستگي معناداري بين مؤلفه‌هاي آموزش عالي از جمله ساختار اجتماعي، ساختار فرهنگي، رواج فرهنگ مصرف‌گرايي، بحران صميميت، ساختار ذهني دانشجويان و نحوه بازتوليد عشق در آموزش عالي وجود دارد. همچنين نتايج تحليل مسير اين تحقيق نشان مي‌دهد، بازتوليد عشق تحت تأثير مستقيم ساختار ذهني (0.230)، مصرف‌گرايي (0.198) و ساختار اجتماعي (0.146) قرار دارد.