بررسي پتانسيل و بسترهاي مناسك زيارتي بر اساس فهم نظام معنايي مشاركت‌كنندگان در پياده‌روي اربعين

پياده‌روي اربعين پديده ‌اجتماعي چندبعدي است كه در برساخت‌هاي اجتماعي ايراني داراي ابعادي چون سياست، هويت، تعامل و يا تقابل هويت‌ها، محيط زيست و آسيب‌هاي اجتماعي است. لذا اين مطالعه ‌از نوع پژوهش‌هاي كيفي است كه با استفاده ‌از روش نظريه داده‌بنياد جهت فهم نظام معنايي زائراني كه در پياده‌روي شركت داشته‌اند انجام شده ‌است. بدين منظور با روش نمونه‌گيري هدفمند و با استفاده ‌از روش مصاحبه نيمه ساختاريافته داده‌ها جمع‌آوري شد و تا رسيدن به‌ اشباع نظري 21 نفر از زائران در ميدان تحقيقي شامل منطقه مرزي چذابه مورد بررسي قرار گرفتند. براي دستيابي به عوامل، تحليل داده‌ها با استفاده ‌از رويه‌هاي نظام‌مند كوربين و كوربين انجام شد كه شامل كدگذاري مفاهيم و شكل دادن به نظريه ‌است. تجزيه و تحليل داده‌ها در كدگذاري باز، به شناسايي عوامل اصلي، مؤلفه‌ها و زيرمؤلفه‌ها منجر شد. تدقيق در يافته‌هاي مصاحبه حاكي از آن است كه مقوله مركزي پژوهش «پياده‌روي اربعين نمود زيست‌جهان رقيب مدرنيته و ساخت دوباره خود» مي‌باشد. بر اساس يافته‌هاي پژوهش مشاركت‌كنندگان، پياده‌روي اربعين را به مثابه يك فرصت براي خودسازي درك مي‌كنند كه قابل توضيح با نظام تناسب اهداف و وسايل در چارچوب متداول عقلانيت ابزاري نيست. در جريان اين پياده‌روي با ادعيه و ذكر سعي بر پالايش خود دارند و معتقدند ملت ايران و عراق مي‌توانند از اين فرصت براي خودسازي معنوي استفاده كنند.