مباني فرانظري كردارگرايي در روابط بين‏ الملل

كردارگرايي، يكي از آخرين دستاوردهاي نظري در روابط بين‏ الملل است. اين نظريه كه از رهيافت هاي نظري مختلفي تشكيل شده، بر مطالعه كردارهاي بين‏ المللي، به عنوان خميرمايه روابط بين ‏الملل، تأكيد و تمركز مي كند. كردارگرايي بر مباني فرانظري خاصي استوار است كه آن را از ساير نظريه هاي روابط بين‏ الملل متمايز مي سازد. اين نظريه، بر «مبناگرايي تكثرگرا» مبتني است؛ نوعي از هستي‏ شناسي، معرفت‏ شناسي و روش‏ شناسي تكثرگرا و گلچيني كه فراتر از دوگانه انگاري فرانظري و فلسفي رايج در نظريه هاي متعارف مي رود. به گونه اي كه در هستي ‏شناسي رابطه اي كردارگرايي، دوگانه هاي ماده معنا، ساختار كارگزار، عين ذهن، نظريه عمل و تكوين - تعليل منحل مي شوند. معرفت‏ شناسي كردارگرايي نيز متضمن «تبيين» يا علت يابي و «تفسير» يا معناكاوي است. روش‏ شناسي كردارگرايي، نيز مانند معرفت ‏شناسي آن، تكثرگراست. تجربه گرايي، «استنتاج به بهترين تبيين» و تفسيرگرايي، سه روش‏ شناسي رايج در نظريه هاي كردارگرا هستند.