سياست خارجي و حكم‌راني امنيت ملي

موضوع اصلي مقاله بررسي اين مسئله است كه بين حكمراني امنيت ملي و سياست خارجي چه نسبتي برقرار است و آن‌ها چگونه بر شكل‌گيري و تكوين همديگر اثر مي‌گذارند. براي بررسي اين نسبت و تأثيرگذاري آن‌ها چهار پرسش بنيادي حكمراني امنيت طرح و چهار كارويژه سياست خارجي تشريح شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه نظام سياسي نقش اساسي در شكل‌گيري هر دو متغير دارد و در درون آن‌ها نظام حكمراني امنيتي و سياست خارجي همديگر را تقويت كرده و تكوين مي‌بخشند. آن‎ها در قالب طيفي از نظام‌هاي اقتدارگرا تا نظام‌هاي مشاركتي سامان مي‌يابند. هر كدام از نظام‌هاي سياسي به ميزان نزديكي به نظام اقتدارگرا يا مشاركتي گونه‌ خاصي از نظام حكمراني امنيتي و سياست خارجي را شكل مي‌دهند كه كاملاً متفاوت از همديگر هستند. نظام‌هاي مشاركتي تعريف موسعي از بقا دارند و به دنبال رهايي افراد انساني هستند و به‏ رغم تنوع تهديدات امنيتي، مسئله‎هاي امنيتي محدود و از پائين به بالا دارند كه با اقناع شهروندان شكل‌ مي‌گيرد. دولت براي حل اين مسائل به دنبال گذار از حكومت به حكمراني است. چنين نظامي سياست خارجي همكاري‌جويانه را در جامعه بين‌المللي پيگيري و ضمن حمايت حداكثري از امنيت شهروندان به امنيت افراد انساني ديگر نيز توجه قابل ملاحظه‌اي دارد.