تأسيس و توسعه‌‌ي مدارس بهايي مازندران در تاريخ معاصر ايران؛ فرايند و واكنش‌ها

مازندران به‌‌عنوان يكي از كانون‌‌هاي اصلي جمعيتي و در عين حال هويتي تاريخي بهائيت، مورد توجه ويژه‌‌ي رهبران بهايي قرار داشته است. جغرافيايي كه بخش قابل توجهي از تاريخ و سرگذشت رهبران و پيروان و در نتيجه تعلقات جامعه‌‌ي بهايي در آن به وقوع پيوسته و به نوعي سرزميني مقدس براي آنان محسوب مي‌‌گرديد. ايجاد و تأسيس نهادهاي آموزشي و در رأس آن مدارس در نهايت اهتمام ازسوي محافل بهايي به‌‌طور اعم و در مازندران به‌‌طور اخص بوده است. ضمناً طولاني بودن دوره‌‌ي فعاليت مدارس بهايي مازندران و در قياس با ديگر مدارس بهايي كشور، از ديگر وجوه متمايزه آن مي‌‌باشد. لذا پژوهش با طرح اين پرسش اساسي كه تأسيس و توسعه‌‌ي مدارس بهايي مازندران در تاريخ معاصر ايران چه وضعيتي داشته است؟ به روش تاريخي و با رويكرد توصيفي تحليلي دريافته است كه كانون‌‌هاي مهم جمعيتي بهائيت همچون ساري، بابل، بهنمير و قائمشهر بيشترين مدارس بهايي را به خود اختصاص داده‌‌اند. ضمن آن كه در دوره‌‌ي فعاليت طولاني‌‌مدت خود واكنش‌‌هايي را موجب گرديدند. بخشي از جامعه در اين مقطع با توجه به جاذبه‌‌هاي آموزشي مادي اين‌‌گونه مدارس و شرايط روز بدان اقبال نشان داده و البته بخشي ديگر نسبت‌‌به آن نگاه انتقادي و گاهي مخالف داشته است كه خود به نفوذ محافل بهايي و بالطبع اعمال ايدئولوژي فرقه‌‌ي بهايي در سياستگذاري و اداره‌‌ي اين‌‌گونه مدارس باز مي‌‌گردد.